bye cuba

Hey,

Vorige week was het onmogelijk om te posten op de blog door de onmogelijke toegang tot internet. Alvast mijn excuses hiervoor maar ik vrees dat dit vanaf nu meer en meer zal voorvallen aangezien de welvaart in de landen nu steeds meer en meer achteruit zal gaan.

We hebben vorige week elke dag samen met de lokale bevolking gespendeerd en ik voelde me gelukkig omdat ik elke dag tijd kon spenderen met mijn goeie vriend anyelo die ons veel heeft laten zien. We hadden wel een bepaalde routine gecreeed door elke dag eerst naar de malecon om de zonsondergang met muziek te bewonderen gevolgd door de rooftop en tot slot naar een lokale regeaton club te gaan. Sacha ging vaak niet mee maar ik ging elke avond weg met hen tot 7u in de morgen. Dit waren geweldige momenten! Elke avond praatte we dan ook over hun levensstijl. Hij vertelde ook dat de lokale jongeren leefde van de toeristen. Ze proberen zoveel mogelijk meisjes te ontmoeten die hen dan verschillende zaken zouden trakteren. Bij ons was dit gelukkig anders omdat we hier lang waren en hij ons net meenam naar de lokale restaurantjes waar je voor 1,5€ volledige maaltijden kon eten. Ik heb ook de goedkoopste pizza ooit in mijn leven gegeten 0,30€. Hij deed er dus alles aan om de kosten voor ons te drukken. Als ik alleen met hem op stap was trakteerde hij me ook soms. Dit voelde wel wat dubbel omdat ik namelijk “de rijke toerist” was en hij “de arme Cubaan”. Nu ja voor zijn ego was dit wel belangrijk zei hij. Het is wel fijn dat hij volledig eerlijk was en vertelde hoe het normaal verliep bij toeristen.

De dagen vlogen voorbij maar door mijn weinig slaap en slechte eetgewoontes was ik ziek geworden. Alles lag overhoop mijn darmen, maag, keelpijn, hoofdpijn,snotneus,... ondanks ik ziek was wou ik geen moment missen en bleef ik gewoon verder feesten. Op een bepaalde avond gingen de remmen bij iedereen los en werd stom dronken. Dit leverde grappige fenomen op zoals zigzag wandelen, dansen op straat maar het grappigste was toch de politie. We zaten ik een parkje met muziek waar de politie stopte om te vragen of de muziek stiller mocht anyelo en zijn vriend Ronny waren erbij. Maar dankzij ons dachten ze dat anyelo een toerist was en moest hij zijn paspoort niet afgeven en gelukkig had Ronny een leeg strafblad er was dus niks aan de hand. Op een bepaald moment waren we een hele dag alleen op stap en wou ik toch eerst nog even douche voor we verder gingen na de rooftop. Ik mocht bij hem douche in cubanstyle ik kreeg een emmer met kokendheet water met een potje erin. Vervolgens kreeg ik een lege emmer die ik dan met de douche kop kon vullen om zo de ideale temperatuur water te maken. Dit was een speciale ervaring wat miste ik mijn douche van thuis! Ik ben ook vastberaden om Spaans te gaan leren als ik terug ben zodat ik met nog meer mensen kan communiceren want het engels hier is heel beperkt.

Het waren geweldige tijden maar helaas komen aan alle mooie liedjes een einde. Net zoals in Australië viel het afscheid me enorm zwaar met de nodige traantjes. Deze mensen zijn me ook enorm aan het hart komen te liggen, ik weet niet of ze mij nog gaan herinneren na lange tijd maar voor mij blijven ze in mijn hart en ik hoop hen nog vaak te horen en wie weet ooit te kunnen helpen.
 

Naast het afscheid was er ook een nieuwe week aangebroken met een blij weerzien. Mijn ouders waren eindelijk gearriveerd na 6 maand zagen we elkaar terug. Ze kwamen toe en waren meteen onder de indruk van het cultuurverschil voor mij was deze shock kleiner door India maar voor hen was dit immens. Het was fijn om hun reactie hierop te zien. Mijn stiefpapa trok van elke oude foto en mijn mama deelde volledig mijn mening dat er meer mensen naar dit soort landen moesten komen om te beseffen hoe goed onze maatschappij niet is ondanks alle gebreken. De mensen hier zijn zo gelukkig terwijl ze letterlijk niks hebben. We bleven de eerste 2 nachten in Havana in een studio van een lokale dame. Ze sprak niet zo goed engels dus de communicatie verliep niet zo vlot toch voelde je meteen dat het een super vriendelijke dame was. Ook hier kregen we met het ontbijt quaiava het typische Cubaans fruit. Ik was ondertussen dol gelukkig dat mama koekjes had meegenomen vanuit België mijn buikje was zeer gelukkig.

Na onze rondleiding doorheen Havana met hen vertrokken we de volgende dag met een gehuurde auto naar vinhales een dorpje 2 u verwijderd van Havana volgend de gps dankzij de slechte staat van de wegen met grote gaten en onverharde wegen deden we er 3,5u over. Op de autostrade kwamen we verschillende fenomenen tegen zoals paard en kar die in tegenovergestelde richting reden, fietsers , overstekende mensen & liftende mensen die zich voordeden als politie.

Onze auto was zwaar overladen met de trekrugzak ook in het midden van de achterbank hierdoor begrepen alle liftende mensen wel dat meerijden geen optie was.

Eens aangekomen in de volgende casa gingen we vinales verkennen dit bestond uit 2 hoofdstraten gevolgd door souvenierwinkeltjes en restaurants. We boekten ook meteen een tocht met paard en kar om de tabak en koffie plantages te gaan bezoeken waar we uitleg kregen over het hele proces hoe alles gemaakt werd. Voor mij de grootste verbazing was dat elke boerderij 90% van hun oogst moeten afgeven aan de staat slechts 10% mogen ze zelf bewerken en verkopen. Neem nu bijvoorbeeld de tabaksplantage. Het duurt voor hen ongeveer 1 jaar om een sigaar te maken puur van de bladeren. De plant groeit 4-6 maand en in april mei worden ze geplukt en te drogen gehangen voor 3 maand. Vervolgens gaan ze deze besproeien met water,limoen en een geheim ingrediënt. Dan moet dit weer enkele weken drogen om nadien volledig met de hand de sigaar te gaan maken waaruit ze 1 blad selecteren als omhulsel en de rest eerst ontnerft wordt en nadien gewoon gerold wordt. We kregen hiervan een demonstratie dit was zeer fascinerend om te zien. Dan reden we verder naar de koffieplantage hier kregen we ook uitleg en mochten we ook heerlijke honing proeven en mijn stiefpapa die normaal nooit alcohol drinkt heeft hier toch een mojito en rum shotje genomen ik was enorm verbaasd maar hij was van het principe je moet alles eens geprobeerd hebben. Om de Tour volledig af te maken reden we nog een stukje in de bergen met een prachtig uitzicht. Hier kwamen onze eerst camping tegen maar de gids vertelde dat je hier enkel toegang kreeg als je in Cuba woonde.

In de namiddag zijn we nog naar het witte strand gereden op 35 km verderop en dankzij de slechte wegen 2u over deden. Maar we raakten meer en meer in de Cuba stijl en lachten dan zelf “tranquilo papi” dit is hun visie op alles. Heb geduld het komt wel goed.

Onze auto was niet zo goed waardoor we op woensdag toch even een tussenstop moesten maken in de luchthaven van Havana om de auto te wisselen nadien konden we zorgeloos verder rijden naar cienfuegos.

Onderweg hadden we veel regen. Eens we aangekomen waren in cienfuegos gingen we meteen weer op verkenning. Je zag meteen dat ze hier meer mogelijkheden hadden vooral tegenover Havana. De winkelrekken waren rijkelijk gevuld en alle huizen waren afgewerkt langs de buitenkant in het centrum, eens in de buitenwijken was dit hetzelfde als in Havana. In de avond waren we gaan eten in een restaurant met zicht op het water. Net als we binnen waren begon het enorm hard te regenen we hadden geprobeerd te wachten tot het over was maar dit was geen succes. We hebben dan buiten paard en kar gestopt om ons naar onze casa Wong te brengen. Aangezien de straten niet zo goed aangeduid waren probeerde we het aan te geven met de kaart. Na verkeerd te reden hadden we de gps aangezet en dit aan de ruiter gegeven, zijn gezicht was goud waard hij had dit nooit eerder gezien. Toen we de gps weg namen zag je de verbazing nog steeds op zijn gezicht.

Donderdag was voor mij duidelijk de beste dag. Alweer kon ik een van mijn dromen afvinken, ik heb altijd veel gedroomd. Ik heb samen met mijn stiefpapa met de dolfijnen kunnen zwemmen. We begonnen met naar de show te kijken wat al zeer indrukwekkend was. De trainers konden zelfs surfen op de dolfijnen. Na de show werden we meteen verzocht om naar de uitmonding van de zee te gaan waar we samen met hen in het water konden. De eerste aanraking was magisch ze voelen zacht maar op sommige plaatsen toch ribbelig. De dolfijnen waren zo lief. We kregen dan ook enkele aanwijzingen 1 klap op het water en wijzen naar je kaak was een kusje, 2 handen klappen en de vinnen nemen betekende dansen. Dit vond ik natuurlijk geweldig dit noemen ze echt gelukkig zijn. Ik ben altijd gefascineerd geweest door dolfijnen maar deze keer zijn ze toch echt met mijn hart gaan lopen.  Alsof dit allemaal nog niet genoeg was mochten we ook op de snuit van 2 dolfijnen balanceren. Dit was zo cool je lag op je buik en de diertjes duwde je naar boven en balanceerde je volledig. Die dag was mijn eerste Valentijn alleen sinds jaren. Gelukkig was dolfijn Triton er om mijn Dolvalentijn te zijn en mij de kus op de mond te geven. Bedankt Triton om mij op deze speciale dag zoveel liefde te geven. Doorheen heel Cuba leefde Valentijn enorm. We zagen nooit eerder zoveel Cubanen met hun vrouw op straat. Alle vrouwen liepen met ijs en/of een roos op straat zoveel liefde had ik nog niet rondom mij gezien op Valentijn. De mensen hebben amper iets maar toch spenderen ze elke cent om elkaar gelukkig te proberen maken! Om onze geluksdag af te sluiten hadden we een klein paleis gevonden in de haven waar we voor 12peso buffet konden eten. We sloten de dag af door een wandeling richting de casa via de malecon die net zoals in Havana s avonds leeft met alle locals.

Opweg naar onze laatste bestemming van deze week stopten we bij el nicho dit was een park waar je verschillende watervallen kon spotten en als kers op de taart in het paradijs kon zwemmen. Natuurlijk zou Cuba, Cuba niet zijn als ze bovenop de toegangsprijs nog eens extra geld wouden verdienen om nog een cave te bezoeken. Dit aanbod sloegen we vriendelijk af want zwemmen bij de waterval gaf ons al meer dan genoeg voldoening. Tot slot kwamen we aan in Trinidad de meest bezochte toeristische plaats. Dit was een zeer gezellige stad met enorm veel marktkramers en restaurantjes. We kregen san José restaurant aanbevolen. Waar we een uurtje aanschoven onder hoge technologie. Tot onze verbazing kregen we biepers om te wachten, als het onze beurt was dan maakte het geluid en mochten we naar binnen dit was enorm lekker eten.

Om de week als echte vakantie af te sluiten gingen we de laatste dag op het strand liggen en snorkelen. Hier zagen we kleine koraalriffen met zwaardvisjes en kleurijke dorys. Hier waren de locals ook nog aan het vissen zoals vroeger met een speer. Sommige kwamen uit het water met haken vol vis. Ik heb toch enorm veel respect voor de Cubanen! Onze tijd hier zat erop en na 3u terug rijden naar Havana AirPort was het weer tijd om afscheid te nemen van mijn ouders. Deze keer was het voor een kortere tijd want binnen 3 maand komen ze voor mijn verjaardag naar Thailand. We hadden een prachtige tijd samen maar aan alle mooie verhaaltjes komt steeds een eind. Met een hartsverwarmende knuffel konden we beide de vlieger op zij naar huis wij naar Brazilië. Gelukkig waren we vroeg genoeg in de luchthaven want tot onze verbazing was onze vlucht met een uur vervroegd. Maar het geluk stond aan onze kant en konden zonder problemen inchecken.
 

Ik denk dat ik tegen juli geen stukje hart meer over zal hebben. In elk land verlies ik wel een stukje de wereld is zo een mooie plaats ieder met zijn unieke schoonheid op zijn manier. Zolang je schoonheid wil zien zal de wereld altijd schitteren! Bedankt wereld om zo goed voor ons te zorgen.

Hopelijk hebben we in Brazilië beter internet. Dan horen jullie me weer snel.

Xxx

Celina